Autisme en Emoties: Leren Begrijpen en Voelen voor Meer Verbondenheid
Autisme en emoties . In een wereld die stroomt van geluiden, kleur en licht,
Leeft een geest, die anders denkt, maar niet minder in zicht.
Met ogen die kijken, maar niet altijd begrijpen,
Wat de woorden tussen mensen vaak proberen te schrijven.
In de ruimte tussen zinnen en een blik,
Zit een wereld die zoekt naar een zachte klik.
Een verbinding die vaak verdwijnt in de lucht,
Wanneer emoties zich verstoppen in de stilte van de zucht.
Autisme, een pad dat niet altijd rechtlijnig is,
Waar elke stap zorgvuldig wordt gezet, met een kleine ris.
Het hart klopt, maar soms lijkt het niet gehoord,
De ziel verlangt naar begrip, naar iets dat niet is gestoord.
Voor een ander kan het lijken als een spiegel,
Die alleen zichzelf weerspiegelt, zonder de ander te omarmen, heel teder.
Maar binnenin is er een storm, een oceaan van emoties,
Die niet altijd passen in standaard vormen of moties.
De woorden van de wereld klinken hard, te snel, te fel,
En het lijf reageert in stilte, met een onzichtbare rimpel.
Verlangen naar verbinding, naar een hand die begrijpt,
Die niet afdwaalt, maar blijft, die het breken van muren niet bespaart.
Emoties voelen is als een dans in de regen,
Waar de druppels niet altijd zachtjes mogen bewegen.
Soms is het moeilijk om de kleuren te zien,
Die zich mengen in het zwart-wit van het zien en het zijn.
Maar door te leren, met geduld en tijd,
Kan zelfs de diepste stilte worden bevrijd.
Met elke stap, met elke traan die valt,
Komt er meer ruimte voor wat echt alles onthult.
Leren begrijpen, dat is de sleutel, het begin,
Om de wereld van autisme te betreden met zin.
Door langzame woorden, door zachte ogen,
Door het geduld om elke steen te verleggen, onvermogen.
Emoties hebben geen tijd, geen vaste maat,
Ze komen en gaan, soms te snel, soms te laat.
Maar voor wie leert luisteren, leert voelen, leert zien,
Wordt het een taal die alles zegt, wat woorden misschien niet winnen.
Elke glimlach die door het verdriet breekt,
Elke hand die zachtjes een ander raakt,
Laat zien dat verbondenheid niet altijd perfect is,
Maar in de eerlijkheid van proberen, groeit de ruggengraat van het gemis.
Want achter elke traan, achter elk gesloten gezicht,
Schuilt de wens naar begrip, naar licht.
En door samen te zijn, in deze zoektocht van gevoel,
Worden de puzzelstukken van het leven uiteindelijk heel, niet koel.
Autisme leert ons te kijken met een ander oog,
Niet om te oordelen, maar om te doorzien, heel groot.
Dat elke ziel uniek is in zijn eigen bestaan,
En dat begrip soms een reis is, een onzichtbaar pad van bestaan.
Voor wie voelt, maar niet altijd weet hoe te zeggen,
Is er altijd de hoop dat er iemand is die het wil begeven.
Die niet verwacht dat alles snel zal komen,
Maar die geduldig wacht, tot de woorden hun plek mogen dromen.
Dus laten we leren voelen, met een open hart,
Dat niet alleen de zinnen, maar ook de stilte praat apart.
In autisme ligt een les die we allemaal kunnen begrijpen,
Dat verbondenheid groeit als we echt leren schrijven.
Niet in woorden, maar in daden van zorg,
Niet in gebaren, maar in de kracht van onze borg.
Dat een ander niet altijd kan zeggen wat hij voelt,
Maar dat we samen een wereld maken die nooit bekoelt.
Dus neem de tijd, geef het een gezicht,
Sta naast iemand die anders kijkt, maar nooit in het licht.
Want in de stilte, in de ruimte die we delen,
Groeit er een liefde die niets kan belemmeren, niets kan beknellen.
Autisme en emoties, een dans die we leren,
Met elke stap, met elke traan die we begeren.
Voor meer verbondenheid, voor een dieper verstaan,
Is het begrip het pad dat we samen begaan.
Dus geef niet op, maar blijf altijd proberen,
Want in elke zoektocht schuilt het leren.
Met geduld, met compassie, met liefde voor elkaar,
Kunnen we begrijpen en voelen, voor wie je ook bent, daar.
Want de wereld is mooi in zijn diversiteit,
En in de reis naar begrip schuilt de ware werkelijkheid.
Laten we samen leren, laten we samen staan,
Want door te voelen, zullen we elkaar altijd verstaan.